U okviru umetničko-modnog događaja „Umetnost u pokretu – ka održivoj budućnosti kroz modu i sliku“, održanog u Muzeju primenjene umetnosti u Beogradu, predstavljena je slikarska celina „Impuls prirode“ Nemanje Vučkovića. Tokom otvaranja, umetnik je izveo performans oslikavanja modela u sklopu modne revije, čime je aktivno integrisao svoju likovnu poetiku sa modom: bela haljina postaje simbol poruke o održivosti, dok se telo modela pretvara u pokretno slikarsko platno. Ovim gestom, ostvaren je jedinstven spoj prirode, umetnosti i ženske energije, koji unosi dodatni značenjski sloj izloženim slikarskim radovima.
Formalno, Vučković ostaje veran ekspresivnoj apstrakciji. Njegove kompozicije karakterišu snažni, eruptivni potezi i kolorit utemeljen u primarnim, sirovim nijansama prirode: neobrađenim, organskim tonovima koji evociraju fragmente pejzaža. Boje postaju nosioci emocionalnih i senzualnih impulsa, proživljenih kroz umetnikovu subjektivnost i likovni senzibilitet. Svaka slika deluje kao segment beskrajnog toka, svojevrsni vizuelni isečak procesa koji se istovremeno odvija unutar umetnika i u svetu koji ga okružuje. Bez jasnog početka ili kraja, slikama dominiraju ciklični obrasci (spiralne strukture, ponavljanja i ritmovi ) koji sugerišu autorovu filozofiju večnog povratka i unutrašnjih zakona prirodnog toka.
Shodno tome, izložba „Impuls prirode“ ne poziva posmatrača na tumačenje, samo na intuitivno prisustvo, gotovo meditativno posmatranje. Dodatno, naslovi, kako slika tako i same izložbe, funkcionišu kao poetske metafore upućujući na dinamiku sveta koji se neprestano menja, na impulse koji izviru iz prirode i pretaču se u apstraktne pejzaže svesti. Ti unutršnji pejzaži formirani su ličnim neposrednim doživljajima umetnika koje se prenose gustim lazurama, pastuoznim nanosima, pulsirajućim kontrastima i vibrantnim površinama.
Udaljavajući se od mimetičke reprezentacije prirode i ističući likovno proživljavanje i intuitivnu rekonstrukciju njenog ritma, forma u Vučkovićevim delima ne zadržava stabilnost, nego se neprekidno kreće kroz prelaze iz opipljivog u naslućeno, iz konkretne senzacije u duhovnu aluziju. Simbolično, time se interpretira krhka ravnoteža prirode, oblikovana kao predmet lirskog i etičkog promišljanja. Tako sagledane, izložene slike postaju vizuelna svedočanstva o iščezavanju, ne samo forme, već i sveta koji ju je stvorio; dok boja drhti kao poslednji dah netaknute prirode, poput opomene, ali i nade.
U stalnom preobražaju, nalik vetru koji istovremeno nosi i oblikuje, forme na platnima se rađaju, brišu i obnavljaju. Slika u ovom kontekstu nije puki odraz, više kao reakcija kroz boju kao emociju, potom, potez kao čin otpora, i, naposletku, strukturu kao sećanje. Odsustvo ljudske figure ne signalizira prazninu, naprotiv, predstavlja umetnički poziv na slušanje tišine sveta bez nas, u kojem priroda ne nastupa kao pasivna scenografija, već kao entitet koji aktivno deluje. Vučković te trenutke beleži na granici između vidljivog i nevidljivog, telesnog i duhovnog, organskog i apstraktnog.
Ekološka svest u njegovom radu prisutna je tiho, ali snažno – kao slutnja da priroda, baš kao i forma, podleže gubitku i transformaciji usled ljudskog delovanja. Vetar forme više ne nosi samo seme stvaranja, koliko i prašinu nestajanja.
Marija Ristić
istoričar umetnosti i likovni kritičar
Preuzeto iz kataloga izložbe